Osoby doznające przemocy nie są w stanie funkcjonować poprawnie w relacjach interpersonalnych, są wyizolowane i bezradne.

Dzieci mogą być – i niejednokrotnie są – świadkami lub/i ofiarami przemocy. Błędnym jest przekonanie, że jeśli dziecko nie jest bezpośrednią ofiarą przemocy – nie jest bite, to nie cierpi i nie ponosi konsekwencji wynikających z obserwowania agresji wobec innych członków rodziny. Dzieci wychowywane w rodzinach, w których dochodziło do przemocy z dużym prawdopodobieństwem będą ujawniać zaburzenia zachowania, zachowywać się agresywnie, powtarzać zaobserwowane zachowania w późniejszym życiu. Prawdopodobne jest również kontynuowanie schematu rodzinnego poprzez wybieranie agresywnego partnera.

Dzieci ulegają tym samym formą przemocy w rodzinne, jak osoby dorosłe jej doświadczające. Jednak nadal część rodziców traktuje przemoc wobec dziecka jako najbardziej skuteczną metodę wychowawczą, bo jak twierdzą „to tylko klaps” - pozwala na szybkie wyegzekwowanie posłuszeństwa i zaprowadzenie dyscypliny w domu. Niestety dla części dorosłych bicie dzieci – „klapsy” są społecznie akceptowalne i spotykają się ze społecznym zrozumieniem a trzeba pamiętać, że stosowanie kar cielesnych wobec dzieci jest w Polsce prawnie zakazane.

Do wielu sytuacji stosowania przemocy wobec dziecka dochodzi w wyniku braku umiejętności i kompetencji wychowawczych u rodziców. Przemoc wobec dziecka jest czasem formą odreagowania frustracji i niepowodzenia jakiego sprawca doznaje np. w pracy, małżeństwie,
i nie ma nic wspólnego z dzieckiem, jego zachowaniem.

Dziecko, które obserwuje jak jedno z rodziców bije drugie, boi się, cierpi, czuje się bezradne
i przerażone, często ma silne poczucie winy związane z tym, że nie miało odwagi lub nie potrafiło zatrzymać agresywnych zachowań wobec najbliższych. Czuje obawę
o bezpieczeństwo, życie, zdrowie krzywdzonego rodzica i rodzeństwa, współczuje rodzicowi będącemu ofiarą przemocy, a w stosunku do sprawcy odczuwa gniew i strach.

Stan chronicznego napięcia i stresu zagraża prawidłowemu rozwojowi dziecka. U dzieci można zaobserwować następujące objawy: lek, zaburzenia łaknienia i snu, moczenie nocne, depresje, wycofanie z kontaktów z rówieśnikami, problemy w szkole, bóle żołądka, wymioty, bóle głowy, częste przeziębienia jako skutek spadku odporności w wyniku przewlekłego stresu, wysypki alergiczne o nieustalonych przyczynach, jąkanie, drżenie, myśli samobójcze.

Dzieci doświadczające przemocy mogą przejawiać zachowania agresywne, napady furii, samookaleczenia, zachowania agresywne skierowane wobec słabszych w tym zwierząt, sprawiają problemy wychowawcze - ucieczki z domu, opuszczanie lekcji, mają problemy
z nauką, koncentracją uwagi, zaburzenia nastroju, niepokojem i nadpobudliwością psychoruchową, niskim poczuciem własnej wartości, nie wierzą we własne możliwości, sięgają po substancje psychoaktywne maja konflikty z prawem.

Dziecko jest ofiarą przemocy nie tylko wtedy, gdy bezpośrednio doznaje przemocy fizycznej, emocjonalnej i seksualnej, ale również, gdy obserwuje przemoc wobec swoich najbliższych.


Źródło: MGOPS